:(

Hier zit ik dan, Helsinki Airport. De zelfde plek als waar ik me 281 dagen geleden toch zo ontzettend hard af aan het vragen was waar ik aan was begonnen. Waar ik aan was begonnen? Aan de beste 9 maanden van mijn leven, tot nu toe. 
Want man wat heb ik veel meegemaakt. En man wat is de tijd voorbij gevlogen. Als ik me bedenk dat de 9 maanden al voorbij zijn kan ik met geen mogelijkheid bevatten waar de tijd gebleven is, maar als ik terugdenk aan de 1e weken voelt dat toch ook wel ontzettend lang geleden.

De laatste dagen waren hoe laatste dagen moeten zijn. Een expeditie Robinson-like eiland, witte stranden, azuurblauw water en overal palmbomen. Prachtig snorkelen, heerlijke fruitsapjes, leuke feestjes op het strand, en natuurlijk, lang leven mijn zelfbeheersing, geweldig duiken.

Veel te snel zat ik echter alweer in Kota Bharu, vanaf waar ik naar Singapore zou vliegen. Hier wel nog een heel leuke ramadan markt meegepakt maar hierna zat het er dan toch echt op. In Singapore stond er 12 uur wachten op het programma. Om het kringetje maar mooi rond te maken, want op mijn heenweg was het 12 uur wachten in Japan. Man wat was 12 uur op een vliegveld rondhangen toen lang. Ik heb nu zo lang en veel op vervoer moeten wachten dat ik er nu mijn hand niet echt meer voor omdraaide. Het vliegtuig instappen viel me echter verassend zwaar. Nu kon ik echt niet meer terug. Voetje voor voetje schuifelde ik naar voren en uiteindelijk was ik de allerlaatste die binnenkwam.

En nu ben ik dus bijna thuis. Back to reality. Als ik eraan denk krijg ik een brok in mijn maag. Ik moet mezelf maar blijven vertellen dat er ook heus wel leuke aspecten aan het thuiskomen zitten. Maarja, weegt dat op tegen...
Het is gewoon dat het leven thuis me nu vrij saai in de oren klinkt als je ziet wat ik hier allemaal mee maak(te). 1 week thuis, wat maak je mee? Als je je dan even bedenkt dat die ellenlange blogs waar jullie je doorheen geworsteld hebben vaak maar van zo'n 2 a 3 weken waren. Ja. Zoveel maakte ik mee. Maar goed, iedereen weer zien is natuurlijk wel weer hartstikke leuk!

Maar man, wat een reis was het! Ik heb geslapen op de meest oncomfortabele plekken, in ontelbaar veel hostels, gekampeerd terwijl het zo ongeveer vroor, op mijn lekke matje. Nachten doorgebracht in (en zelfs op) auto's, treinen, bussen, boten, vliegtuigen en vliegvelden. Geslapen in hutten of gewoon ergens op de grond, bank of op een houten plank, en uiteindelijk dus zelfs nog in een luxe hotel.

Ik heb in totaal 6 landen bezocht, met 6 verschillende currencies, ben 19 paspoort stempels rijker mede dankzij 15 verschillende vluchten. Ik heb tracks gelopen door en over bergen, langs meren en zeeën, door bossen en de jungle. Ik heb gekayaked, gekanoed, geklommen en geboulderd. Ik heb een nieuwe verslaving gevonden, en spendeer mijn kostbare geld nu voortaan aan duiken.

Ik heb ontelbare kilometers liftend afgelegd zonder ontvoerd, verkracht of vermoord te worden. Ben van de een in de andere super gave coole roadtrip gerold. Ik ben van een brug gesprongen en uit een vliegtuig. Ben van een 7 meter hoge waterval af geraft. Ik heb me op een scooter in het Aziatische verkeer gevoegd, heb ontzettend veel locale mensen ontmoet en zo een kijkje mogen nemen in hun cultuur, geloof en gebruiken.

Ik heb mijn knieën vergort gelopen, voel dat mijn rug het heeft gehad met mijn rugzak en ook de verschrikkelijk oncomfortabele slaapplekken hebben hun tol geëist. Om het even samen te vatten heb ik gewoon veel te veel van mijn lijf gevraagd en kan ik nu geloof ik zeker een paar jaar van mijn levensverwachting afstrepen (maar het was het waard).

Ik heb het hele jaar zomer gehad en heb het vaak veel te heet gehad. Desalniettemin heb ik het nog nooit zo vaak koud gehad. Door en door koud, tot op het bot verkleumd. Ik ben verregend, overvallen door mist en zelfs door hagel en sneeuw.

Ik heb de meest geweldige mensen ontmoet zonder wie deze reis niet zou zijn geweest wat hij was. Vrienden gemaakt verspreid over de hele wereld. Veel en veel te veel foto's gemaakt waar ik mezelf doorheen moet gaan wurmen. Ik heb gaaf vrijwilligers werk gedaan. Ook betaald werk aangezien ik ontzettend veel geld heb uitgegeven, al ben ik toch trots op hoe zuinig ik heb kunnen leven (Azië uitgezonderd). Ik ben door mijn ongeorganiseerdheid ontzettend veel spullen verloren. Drogend aan de waslijn, stekend in het stopcontact, domweg gewoon weglopend op bloten voeten (oké, ja die was inderdaad wel errrrrug dom...) of vaak, nog steeds een raadsel waar.

Ik heb ontzettend veel geleerd. Ik heb mezelf leren kennen. Heb veel in m'n eentje gedaan maar heb me eigenlijk nooit alleen gevoeld. Ik ben opener geworden ook naar anderen toe en zal nooit snel meer op een eerste indruk afgaan bij mensen. In Nederland is volgens de wet iedereen gelijk. Al reizende IS iedereen gelijk.

Natuurlijk waren er ook de minder leuke kanten. Een flink dalletje in Queenstown. Af en toe een baal dag. Elke keer weer een plan moeten maken wat best wel stressvol kan zijn. Moeilijke keuzes maken. Nooit echt een keer privacy. Ontzettend onhygiënische plekken, bedden waarbij na je voorganger alleen even het lakentje rechtgetrokken is, de vieste wc's, vrijwel altijd zonder wc papier of een hostel waar de muziek de hele nacht doorgaat terwijl je koppijn hebt en wilt slapen. Irritante mensen. Mensen thuis missen. Of gewoon helemaal totaal compleet gesloopt en zo ontzettend moe zijn.
Maar toch, dit alles valt wat mij betreft meteen te verwaarlozen!

Grappig is dat het vaak de meest oncomfortabele momenten zijn waar ik me realiseer hoe ontzettend gaaf het is wat ik doe en hoe ontzettend ik van het reizen geniet. Achterop een scooter bij een veel te snel rijdende Aziaat. Opgepropt in een tot de nok volgepropte stikhete pick up al hobbelend over een weg vol gaten of terecht komend in een knallende onweersstorm midden op zee op een amper zeewaardige boot. 

Al dit soort supergave ervaringen zullen dus weer even op zich moeten wachten. Ik kan nog steeds niet geloven dat het er nu dus al weer op zit. Jaren en jaren zag ik uit naar deze reis, en nu is hij gewoon voorbij?!?! Ik moet eerlijk toegeven dat ik in Singapore toch wel even naar de opties gekeken heb of er niet nog last-minute een maandje aan vast te knopen viel. Uiteindelijk realiseerde ik me echter dat dit het er waarschijnlijk echt niet makkelijker op maakt en ik geloof ook niet dat ik dit tegenover het thuisfront zou kunnen maken (al was de vlucht naar Jakarta wel echt verleidelijk goedkoop...). Op naar huis dus!
Maar goed, even snel dat bachelortje halen en ik kan er weer tegenaan! En dan zijn er natuurlijk ook nog gewoon vakanties. Het plan is in ieder geval niet om mijn rugzak in de kast stoffig te gaan laten worden. 

Ja die rugzak, das ook een verhaal apart. De haat-liefde verhouding die er aan het begin was is nu eigenlijk meer een liefdes verhouding. Klinkt heel leuk hoor, thuis weer een kast voor kleren, maar eigenlijk is het ontzettend makkelijk, zo'n rugzak als kast. Nooit hoeven nadenken wat je aandoet, het ziet er namelijk toch allemaal niet meer uit. Alles zit vol met gaten. Maarja wat boeit het? Iedereen loopt er zo bij, niemand die je raar aankijkt. Nu hier in Finland merk ik meteen het verschil. Al reizend loopt iedereen er make-up loos bij in de meest afgetrapte kleren, en als je er zelf zo ook bij loopt voel je je daar prima bij. Ik zit dus nu zo in Finland, maar daar merk je toch al wel een behoorlijk verschil! Nog zo iets dus wat ik ga missen!

Ik kan het geloof ik blijven herhalen, maar volgens mij is de boodschap wel overgekomen. Ik heb gewoon 9 super geweldige, gave, coole, leuke, avontuurlijke, leerzame, onwerkelijke, mooie en vooral onvergetelijke maanden achter de rug. Hier wil ik het bij laten.

Bedankt iedereen voor altijd de leuke berichtjes op mijn verhalen, ik vond het altijd leuk ze te lezen. Houd dit blog in de gaten, want hopelijk kan ik binnen nu en niet al te lange tijd de hort weer op! En voor nu, tot snel in real life!