Beter internet deze keer; deel 2

Na het avond eten was het bedjestijd, en begon er een verschrikkelijke nacht. De matjes waren zonder overdrijven nog geen 2 mm, en het was verschrikkelijk koud. Volkomen stijf en verkleumd aten we ons bananenpannenkoekje waar we nog uren op moesten teren, en begon er weer een nieuwe dag. Dit was wat de tour operators beschrijven als de 'rustdag'. Nou mooi niet. Terug naar de kraterrand waar we het einde van de zonsopgang nog net konden zien en hierna begon er een lange stijle tocht naar beneden de krater in. Na een paar uur stijl maar ontzettend mooi afdalen kwamen we aan bij het kratermeer waar ons een verfrissende duik te wachten stond. Hierna liepen we door naar hotsprings waar onze benen eindelijk even in konden ontspannen. De losse spiertjes waren echter niet voor lang, want al snel begon de klim weer de kraterrand op, maar dan aan de andere kant. En man, dit was een serieuze klim! Er stond 3 uur voor dus we dachten allemaal ooo makkie, en het was uiteindelijk ook wel maar 3 uur, maar het was zo ontzettend stijl dat het toch wel veel van je lichaam vroeg. Stapje voor stapje kwam ik dan eindelijk boven, waar we op een ontzettend mooie plek ons tentenkamp opsloegen. Dit is wel het jammere van de Rinjani, de natuur is zo ontzettend mooi, maar het is zo'n verschrikkelijke bende. Iedereen laat al zijn zooi maar gewoon liggen dus overal zie je afval liggen. Verder zijn er geen wc's op de berg. Iets waar ik zelf verder niet veel moeite mee heb, maar het feit dat je niet de enige op de berg bent, en dat er elke dag jaar in jaar uit mensen op de berg zijn die hun behoeftes kwijt moeten, maakt dat het echt een ontzettend ranzige boel is op zoveel plekken, terwijl het er ook tegelijkertijd zo mooi is...

Maargoed, zo vroeg mogelijk ons bed in, want die nacht ging de wekker om half 2. Shit. Mijn laatste blog was ik geëindigd met dat ik me toen niet zo lekker voelde maar dat het beter ging, maar diezelfde avond ging het eigenlijk weer slechter en toen ik aan deze track begon voelde ik me ook wel lichtelijk ziekjes. Nou, en die afgelopen 2 dagen hadden daar zeker niet veel goeds aan kan ik jullie vertellen. Met ontzettend veel spierpijn, koppijn, buikpijn en weet ik veel wat werd ik wakker. Ook moest mijn lichaam me er na er al super lang geen last meer van gehad te hebben me er even aan helpen herinneren dat ik toch nog wel lichte asthma heb. Waarschijnlijk deels ook door de hoogte was ik super benauwd en had ik zo'n heerlijke zeehonden hoest... Ik heb wel echt even getwijfeld of het wel verstandig was die top op te gaan, en of ik niet net zoals vrijwel de rest van de groep gewoon in 'bed' moest blijven liggen. Maarja, we kennen Ymke. Ik heb niet dat hele pokke end omhoog gelopen om dan niet op die top gestaan te hebben. No way. Ik heb zo'n slechte eigenschap dat ik op zo'n moment volgens mij nog liever van de top afgevoerd moet worden dan dat ik er niet geweest ben, dus daar gingen we! Samen met 3 andere begonnen we aan de helse klim omhoog. Het eerste uur was stijl, maar voetje voor voetje wist ik mijn weg omhoog te banen. Hierna was het ineens veel minder stijl en ik ging echt lekker. Ik dacht al, ooo ze hebben het allemaal overdreven, dit valt hartstikke mee, en liep lekker door. Nou, mooi niet, na een tijdje werd het van het een op het andere moment stijl, belachelijk stijl. Over de ridge probeerden we omhoog te komen. Links en rechts van je afgrond, voor je alleen waar je met je koplampie op scheen, en elke stap omhoog betekende zeker 2 naar beneden zo'n puinhelling was het. Mijn god, gewoon verschrikkelijk. Op een gegeven moment had ik een systeem voor mezelf bedacht. 50 passen omhoog, en dan mocht ik even op adem komen en na elke 250 passen even iets langer op adem komen en een slokje water. Nou, dit systeem heeft even gewerkt, maar uiteindelijk werden er meer en meer pauzes ingelast totdat ik vaak de 5 stappen achter elkaar niet eens redde. Om je heen zag je anderen die het er ook niet makkelijk mee hadden en overal verslagen op rotsen zaten. Maar goed, opgeven was geen optie, dus daar ging ik weer. Stapje voor stapje. Op een gegeven moment zag ik de lucht lichtelijk verkleuren, dus dit was voor mij motivatie om weer door te kunnen, de zonsopkomst wilde ik natuurlijk niet missen! Ik had echt het gevoel dat mijn kuitspieren elk moment konden knappen, zo voelde het in ieder geval. Na nog een tijdje door ploeteren kwam de top toch wel steeds dichter bij. De laatste meters waren stijl, en daar was ie dan... dacht ik. Doordat het donker was dacht ik dat daar de top moest zijn, maar het bleek uiteindelijk nog wat verder... bummerrrrr!
Gelukkig viel het laatste stuk mee en nu was ik er toch echt!! Joehoeeee, mooi op tijd voor de mooiste zonsopkomst ever. En wat een uitzicht, het was echt ontzettend ontzettend mooi! Maar ook belachelijk koud, zeker omdat we nog een tijdje moesten wachten op het laatste groepslid dat een uur later de top bereikte waren wij 3 echt ontzettend verkleumd, goed voor de spiertjes!
Na de nodige top foto's stond er helaas de afdaling te wachten. De puinhelling was leuk, want die kon je lekker naar beneden springen en roetsjen, maar de rest begon al snel op mijn knieën en spieren te werken. Na zo'n 2 uur arriveerde we weer terug in het kamp, we hadden het gehaald!

De andere helft van de groep was net wakker, lekker uitgeslapen, en wij hadden er al een hele dag opzitten. Tijd voor ontbijt.

(O, ik moet het even melden. Op het moment dat ik dit aan het schrijven ben vliegen we langs de Rinjani, zo ongeveer op de zelfde hoogte. Je ziet echt alleen maar wolkendek en dan die piek die er als een monster doorheen steekt. Wàt een berg.)

Maar goed, het aller ergste van de hele trip moest nog komen. Voor ons gevoel was de dag gewoon helemaal klaar. We hadden te top gehaald, waren daar blij mee, maar voelden ons nu gewoon leeg. In ieder geval een fatsoenlijke pauze was echt nodig. Maar nee, snel ontbijt wegschrokken en we moesten alweer, en niet een klein stukje, nee, gewoon de hele rest van de dag nog naar beneden lopen. 
Dit is het moment dat ik het er echt helemaal mee gehad had. Mijn benen waren zooo moe, maar vooral mijn knieën werkten echt niet mee. En man, wat was het stijl. Over puin hellingen glibberden we naar beneden en na ongeveer elke 5 stappen gleed je uit. Ik baalde nu wel n beetje dat m'n bergschoenen al lang en breed thuis op me staan te wachten, want het was toch wel te merken dat mijn 7 jaar oude gympen niet veel profiel meer hebben. Ik zat er op een gegeven moment wel echt even doorheen, ik was gewoon misselijk van de vermoeidheid, en dit naar beneden gaan was voor mij echt niet te vergelijken met het naar de top lopen, maar veel erger. Naar de top lopen deed zeer in je spieren en was ontzettend vermoeiend, maar je deed het in ieder geval ergens voor. Ook kan ik me over vermoeidheid en zere spieren prima heen zetten, maar het feit dat mijn knieën zo'n zeer deden vond ik veel erger omdat je weet dat dat gewoon slecht is. Maar goed, na een paar uur afdalen werd het gelukkig wat vlakker, en een paar uur later waren we er dan eindelijk!!! Levend en wel hadden we het eindpunt gehaald!!! 

In één pick-up werden we met de hele groep terug gebracht naar het beginpunt en vervolgens terug naar Sangigi waar het helaas al veel later was dan ik had verwacht. Meteen mijn bed maar ingerold, want de volgende dag stond er alweer een nieuwe trip te wachten, een 4 daagse liveaboard boot trip naar Flores!

De tour zelf was heel leuk, maar de minder leuke groep heeft er toch zeker zijn stempel wel op gedrukt. Normaal gesproken zijn er heel veel backpackers op dit soort tours, die vrijwel allemaal ook alleen reizen. Nou, deze keer dus niet. Ik was de enige die alleen reisde tussen alleen maar veel oudere stelletjes en een groep hippies. De groep was in 2en gesplitst, er waren dus 2 boten die tegelijk dezelfde tour deden, en op de andere boot zaten wel allemaal leuke mensen, dus dit maakte het extra kut om te weten dat zij wel een leuke groep hadden. Tijdens alle stops kon ik daar gelukkig wel alles mee doen en het was ook weer niet zo dat mijn groep onaardig was ofzo, maar jammer was het wel.
Van de tour zelf had ik niet veel verwacht, het was zo goedkoop dat het wel niet veel voor kon stellen dacht ik, nou het was echt juist super goed! Ik dacht dat we vooral de hele tijd op de boot zouden zijn en heel af en toe een stop zouden hebben, maar al met al hebben we ontzettend veel stops gehad. Zo zijn we op een onbewoond eiland naar een super mooie waterval geweest, hebben we op een andere een bergtopje beklommen en hebben we ontzettend veel mogelijkheden gehad om te snorkelen. En wauw, wat is het snorkelen hier mooi!
En natuurlijk hadden we onze stops op Komodo en Rinca Island om de Komodo dragons te spotten. De grootste Lizards van de wereld. Op Komodo hadden we helaas niet veel geluk, maar op Rinca de dag erna hebben we er een flink aantal gezien! Wat een grote beesten zeg, echt indrukwekkend. Na al met al 4 toch leuke dagen kwamen we aan op Flores.

Hier heb ik vervolgens 3 dagen gedoken. Ja echt schandalig, ik mocht van mezelf 1 dag, toen toch nog maar 1 dag en uiteindelijk zijn het er dus 3 geworden. Daar gaat al mijn geld. Maar man, dit was zoooooo ontzettend mooi, echt echt echt adembenemend, wauw. Komodo staat bekend om zijn harde stromingen, het is behoorlijk advanced duiken, maar harde stromingen trekt wel ontzettend veel leven aan. Op sommige duiken keek je niet eens meer op van een haai of schildpad, want die had je al zoveel gezien. Ik had geluk met een chille divemaster, en op een gegeven moment zijn we ook gewoon 30 minuten aan een rots gaan hangen (haha en dan horizontaal door de stroming geprobeerd meegetrokken te worden) om met open mond te kijken naar de 1000den vissen in alle kleuren, maten en vormen. Wauw.

Rond deze tijd begon het toch wel tijd te worden om te weten hoe ik van het eiland af ging komen. De ferrie deed het nog steeds niet. Niemand weet waarom en hoelang. Sommige zeggen het weer, andere de vulkaanuitbarsting. Of hij is kapot, of een staking misschien? Ja hij doet het morgen wel weer. Nee hij doet het niet tot de 21ste. Kortom, hier werd je niet wijs uit. Maar ik moest weg, mijn visum verliep bijna. Alle vluchten aan deze kant van het eiland zaten vol, en er was een vliegveld aan de andere kant van het eiland, maar dit was 3 dagen reizen. En ik zou precies 3 dagen hebben. En 3 dagen reizen op Flores kan ook nog wel eens veel langer betekenen, dus dit was een risico. En ook nog een duur risico. Uiteindelijk besloot ik dat ik met een paar anderen wel een boot kon charteren die ons terug kon varen, maar toen gister ochtend hoorde ik dat er een paar plekken vrij gekomen waren op de vlucht. Snel proberen dan maar, yes ik had geluk! Als ik 1 minuut later was gekomen was het vol geweest, maar de laatste stoel was van mijjjjjjj :)

Helaas wel weer een duurdere manier dan ik had gepland. Dat merk ik wel echt, het is hier allemaal natuurlijk veeeeel goedkoper dan in Oz en NZ, maar toch geef ik veel meer geld uit... Vooral vergeleken met de laatste maand in NZ, waar ik vrijwel niks uitgaf, ik liftte, sliep vrijwel gratis in mijn tentje en leefde dus spotgoedkoop, en nu in Azie, waar alles zo goedkoop is geef ik ineens ongeveer 2 keer zoveel uit... oepsie...

Heel druk kan ik me er echter niet meer om maken, aangezien m'n laatste weekjes ingegaan zijn. Jup. Het is echt heel apart om ineens niet meer in maanden maar in weken te tellen, echt een heel onrealistisch idee dat ik over 3,5 week gewoon thuis op de bank zit. Vaak merk ik wel dat als ik eraan denk, ik een beetje buikpijn krijg. Natuurlijk heeft thuiskomen zo zijn leuke kanten, maar die wegen wat mij betreft echt zeeeker nog niet op tegen de voordelen van reizen. Maarja, aan alle leuke dingen komt een eind, helaas. Maar dat einde is er nog niet! Eerst nog even keihard genieten in Maleisië, want Borneo, ik kom eraan!