Nusa Tengarra

Joehoe, terwijl ik dit schrijf ben ik dan eindelijk onderweg vanaf Flores terug naar Bali. Het is nog even spannend geweest omdat al het vervoer eruit lag, maar vanochtend kon ik dan eindelijk een vlucht boeken. Vrij last-minute, want nu zit ik dus al in het vliegtuig. Voelt niet als de veiligste vlucht ever, al hobbelend en slingerend stuiteren we door de lucht in een vliegtuig dat niet groter is dan een bus, en dan ben ik met m'n domme kop ook nog vergeten dat ik gister nog gedoken heb en de 24 uur nog niet voorbij zijn... (gelukkig wel bijna, en hier zeggen ze dat 18 uur ook al wel genoeg moet zijn, maar toch...)

Oké, terug naar de Rinjani. In mijn laatste blog vertelde ik dat ik de dag erna aan deze berg zou beginnen en dat het afzien zou worden. Nou, ik kan jullie vertellen, dat was het zeker. Mijn god, ik denk niet dat ik er lichamelijk gezien ooit zo doorheen heb gezeten. Als ik er nu op terug kijk was het een super coole ervaring en was het het waard, maar op het moment zelf vervloekte ik mezelf echt.

's Ochtends vroeg werden we opgepikt en in ongeveer 2 uur naar een plek gebracht waar we ontbijt kregen en onze overige spullen achter konden laten. In een volgepropte pick-up werden we naar het startpunt gereden en hier ontmoetten we ook onze gids en dragers. De tocht kon beginnen! Een subtiele warming-up ofzo zat er niet in, meteen de eerste stap was al berg op en dit ging de rest van de dag zo door. Er was wel een probleempje, want een van de dragers was ziek en kon niet mee. Een vervanger was niet te regelen dus uiteindelijk moest zijn 10 jarige zoon het klusje maar voor m opknappen. Echt zooo niet grappig, ik voelde me de hele tocht echt super schuldig als ik 'm zag, een 10 jarig jongetje zeulend met ontzettend veel gewicht in 2 manden verbonden met een bamboe stok. Gelukkig hadden de andere 3 dragers een groot deel van het gewicht verdeeld zodat hij minder hoefde te dragen, maar dit had wel als gevolg dat ze allemaal heel sloom waren. Andere groepen kwamen aan bij de lunchplek en konden meteen aanvallen omdat hun dragers er al lang waren, maar wij moesten eerst nog heel lang wachten tot ze er waren en dan nog heel lang tot we iets te eten konden krijgen. Verder natuurlijk wel volkomen te snappen, maar toch ook wel vervelend omdat we hierdoor de plek waar we zouden slapen niet konden halen. Na uren en uren en uren berg op gelopen te hebben waren we allemaal al best wel gesloopt (en het was de 1e dag...) en met moeie benen kwamen we, na al meer dan 2000 hoogtemeters achter de kiezen te hebben, aan bij onze laatste pauze plek. Dachten we. De gids vertelde ons hier echter dat we hier zouden blijven slapen. Flink balen! We waren namelijk bijna op de kraterrand waar het eigenlijke kamp was, en hier zou je een super mooie sunset kunnen zien. Uiteindelijk heb ik samen met een paar anderen besloten dit laatste stuk toch nog maar omhoog te lopen voor de sunset en het daarna dus maar weer af te dalen. Het was het zeker waard, maar wel balen van die extra hoogte meters.

Na het avond eten was het bedjestijd, en begon er een verschrikkelijke nacht. De matjes waren zonder ove