Back on the Road!

Joehoee, eindelijk terug in mijn element, weer aan het reizen! De laatste weken Queenstown zijn echt voorbij gevlogen. Ik zal eerst verder gaan bij waar ik gebleven was, Milford Sound. Na vroeg opstaan natuurlijk toch nog moeten rennen voor de bus, maar het was gelukt! Het is ongeveer 3 uur rijden van Te Anau naar Milford, en de weg is echt ontzettend mooi dus we keken onze ogen uit. Aangekomen in Milford kregen we natuurlijk eerst onze veiligheidspraatjes en een kayaklesje en toen konden we eindelijk beginnen! In Milford Sound regent het bijna elke dag, dus ook wij hadden natuurlijk regen. Eigenlijk is dit helemaal niet erg, want het geeft het fjord een beetje een mysterieuze uitstraling en ook ontstaan er dan overal watervalletjes, dus ik denk eigenlijk dat het in de zon zelfs minder mooi is. Onze dag was echter wel heel extreem, aangezien het ook keihard waaide. We peddelden een stuk het fjord in, langs alle mooie watervallen en zelfs nog wat zeehonden en dolfijnen. Veel eerder dan verwacht draaiden we echter al om, helaas, want eigenlijk had ik wel verwacht dat we iets meer van het fjord zouden zien. De terugweg ging er wild aan toe, het waaide echt kei en kei hard. We moesten allemaal elkaars boot vast houden en we hadden een soort zeil en op deze manier probeerden we terug te zeilen. De wind was echter zo hard dat dit op een gegeven moment echt niet meer kon en we allemaal uit elkaar werden gedreven door de metershoge golven. Echt alles ging op en neer en het kostte veel inspanning niet om te slaan. Ik en Jasmin vonden het allemaal wel grappig, maar je zag de rest van de groep en dan toch wel vooral de gids flink stressen. Later vertelde de gids dat hij niet snapte dat het niet afgelast was want dat hij nog nooit met zulke extreme omstandigheden uitgevaren was. Ik had het weer getroffen!:) Na deze leuke tocht terug gelift naar Te Anau. Onderweg nog een leuke stop gemaakt op een mooie plek. Ik pakte mijn lunch uit mijn tas, legde het even naast me neer en wilde het vervolgens weer oppakken. Maar waar was het? Ja hoor, een Kea, een soort bergpapagaai, was er mee vandoor gegaan. Dus ik erachter aan rennen, natuurlijk weer net naast 2 overvolle bussen vol met oudjes en aziaten die het natuurlijk allemaal hilarisch vonden en flink wat foto's hebben gemaakt van mij rennend achter een stomme vogel. Maar na half onder een auto gekropen te zijn had ik mijn lunch terug! Terug in Queenstown! Dit was de week van mijn laatste werkdaagjes. Ik had besloten 2 weken voor ik uit Queenstown vertrok al te stoppen met werken om wat meer tijd over te houden voor leuke dingen. Mijn een na laatste werkdag was echt heel apart, zat daar ineens de secretaresse van mijn vader die mij herkende. Helemaal aan de nadere kant van de wereld, in de zelfde stad in hetzelfde restaurant op de zelfde dag, terwijl ze niet wist dat ik daar was. HOE klein is de wereld! De dag erna was dan mijn laatste werkdag. Allerlaatste keer 'Gleen Cullie with Lice table Tlee', en allerlaatste keer lekker Thai eten. Al met al was het toch een leuk baantje! De laatste weken in Queenstown zijn relatief rustig verlopen. Nog een keer naar Lake Hayes en Bob's Cove geweest met mensen van school en voor de rest geprobeerd rust te houden voor mijn knieën (hoe saai)... Oja dat was ik vergeten te vertellen. Vlak nadat ik m'n vorige blog online gezet had ben ik toch maar opzoek gegaan naar een fysio. Er is gelukkig niks echt mis met mijn knieën zelf, het zijn meer de bindingen en alle spieren in mijn benen die heel flink geïrriteerd waren/zijn. Al met al heeft ze mijn benen een aantal keer flink gemarteld en kreeg ik oefeningen mee naar huis en ze zei te verwachten dat ik als ik weer ging reizen ik wel weer meer zou kunnen doen. Nou dat is mooi, want Queenstown zat er nu echt bijna op! Op de laatste schooldag nog lekker wezen uiteten met de klas, en de dag erna stonden dan de examens op het programma. Volgens mij gingen ze wel redelijk, van die school was ik dus mooi af! Volgende challenge, rugzak inpakken. Met een al vrij volle rugzak was ik aangekomen in Queenstown, maar met die zelfde rugzak +slaapzak +tent +matje wilde ik weer vertrekken. Alles hangt er nu dus maar een beetje buiten te hangen en hij is pokke zwaar...:( Ik had wel een beetje een vreemd gevoel om Queenstown te verlaten, al had ik er ook wel weer extreem veel zin in. Ik heb Queenstown echt met heel mijn hart gehaat de eerste weken, maar aan het einde heb ik het er toch wel heel erg naar mijn zin gehad. Mede dankzij de leuke mensen in het hostel, dus doei zeggen was wel jammer... Maar gelukkig hadden we nog een leuk dagje samen! Mijn eerste stop zou Wanaka worden, ongeveer 1,5 uur van Queenstown. Een hostel genootje besloot dat hij me daar wel af kon zetten dus samen met 2 andere hebben we gezellig Wanaka verkend en heerlijk gepicknickt op het strand aan het meer. En hierna was ik ineens weer helemaal alleen! 's Avonds na het eten besloot ik even opzoek te gaan naar Wifi. Dit vond ik in de stad, midden op de straat. Ik zat dus lekker op de stoep, onder een afdakje dat wel, want het regende natuurlijk. Blijkbaar zag ik er heel erg zwerverig of noodlijdend ofzo uit, want al snel stopte een jongen, die toevallig in het zelfde hostel als ik zat, om te vragen of alles oke was. Hihi jahoor, gewoon gratis wifi! We raakte aan de praat en besloten de dag erna samen de Roy's Peak te beklimmen, en uiteindelijk hebben we de hele week samen gereisd! Roy's Peak was een vrij stijle tocht van een paar uur, maar het uitzicht was echt fantastisch mooi over het hele meer en de bergen. De weg terug was helaas wel een beetje jammer, want m'n knieën deden toch wel weer behoorlijk zeer. Zelfs ook al had ik van die leuke stokken, die al snel als Grannie's omgedoopt werden, aangeschaft om hopelijk mijn knieën te sparen... Al lopend hadden we echter een plan gemaakt om de dag erna een trektocht te beginnen. Ik dacht dat dat met mijn knieën opzich wel zou kunnen, als ik ze goed in zou tapen. Ik had tape, het probleem was alleen dat ik niet precies wist hoe ik het moest gebruiken. Terug in Wanaka besloot ik dus maar opzoek te gaan naar een fysio die het me uit kon leggen, maar die was niet te vinden. Uiteindelijk kwam ik uit bij een Chiropractic Physician (ik weet nog steeds het Nederlandse woord niet...) Hij kon me niet vertellen hoe te tapen, maar hij kon er wel even goed naar kijken. Ik dacht dat dit wel een goed idee was, want heel veel vertrouwen had ik niet in mijn oude fysio, en ik vond het prima om te lopen als ze een beetje zeer deden, dat is het wel waard, maar niet als ik er iets mee verpest voor de toekomst ofzo. Hij heeft me echt kei en kei hard gemarteld, man wat deed dat zeer. Uiteindelijk kwam hij tot de conclusie dat het probleem meer in mijn spieren ligt. Thuis sportte ik natuurlijk veel, en nu zijn mijn spieren allemaal dus veel korter. En toen ik in anderhalve week die 2 trektochten gelopen had heb ik het dus allemaal een beetje overbelast. Verder buigen mijn knieën ook te ver door naar achteren, dus moet ik proberen erop te letten dat dit minder gebeurt. Jammer genoeg had de fysio mij verteld al die weken rust te houden, terwijl ik beter iets van sport had kunnen doen om weer wat spier te kweken... Maarja, de dag erna vertrokken we dan naar de Aspiring hut. Dit was maar een 3 uurige tocht maar het was super mooi! Echt een soort Zwitserse Alpen landschap. Aangekomen in de hut was het plan om te lunchen en door te gaan naar de Liverpool hut, boven op een stijle klif. Er bleek echter noodweer voorspelt te zijn voor de dag erna, en de route naar de Liverpool is echt ontzettend stijl en heel open over gladde rotsen, en we wilde dit niet de dag erna in noodweer naar beneden moeten lopen. We besloten dus in de hut te blijven. Achteraf ben ik heel blij met deze beslissing, want ik was toch wel een beetje zenuwachtig voor mijn knieën en de Aspiring hut was echt ontzettend mooi. Een heerlijk relaxed middagje in de zon dus! Lekker naar de beek geweest en een beetje rondgelopen. En 's avonds het allerlekkerste huttentoetje ooit, we hadden het namelijk de dag ervoor gehad over chocoladefondue, had die gek een zak druiven en chocola meegenomen! Mjammieeee :) Toen het donker was hebben we de rest van de avond supercoole foto's met lange sluitertijd gemaakt, waarbij we bijvoorbeeld dingen in de lucht konden schrijven enzo met een koplamp. (Oja, ik was nog vergeten te vertellen dat zijn grootste hobby foto's maken was dus dat hij een super goede camara had :) ) En het allerleukste van deze hut was dat we in de vensterbank konden slapen, met uitzicht op de omgeving. Het was volle maan dus ook 's nachts kon je nog mooi alle besneeuwde bergen op de achtergrond zien. Dit bracht me echter wel tot het dilemma, slapen of niet, haha, zo mooi was het! 's Ochtends hebben we lekker rustig aan gedaan en terug naar de auto gelopen. We hadden besloten ook samen de Copland track te doen. In Wanaka dus wat inkopen gedaan en uiteindelijk naar een campeerplek gereden bij Lake Hayes, super mooi! Vanuit de tent konden we zo het water inrollen (wat we dus ook maar even gedaan hebben, want op de goedkope campings in NZ heb je niet eens douches...) Na een heerlijk pancakes ontbijtje de dag erna gingen we op pad naar het noorden. Nog een paar tussenstopjes gemaakt en een omweg genomen naar Jackson Point, het zuidelijkste puntje van de westkust waar bijna niemand komt. Echt een heel schattig uitgestorven vissersdorpje met alleen maar een Fish&Chips caravan. Verder de noordkust op en uiteindelijk gestopt bij weer een goedkope camping, weer aan een heel mooi meer! Het nadeel van de westkust is alleen wel dat er overal sandflies zitten, en die eten je levend! Man, alllllles jeukt. Ik ben echt nog nooit zo ontzettend lekgestoken, ik heb ze geprobeerd te tellen, maar na de 12 op alleen de buitenkant van mijn linkerhand ben ik maar gestopt. Dit geeft echter wel even een goede indicatie. Vrijdag alweer. Start van de Copland track! De track zelf vond ik echt niks bijzonder. 7 uur door alleen maar bos bos en bos. Aangekomen bij de hut stond het leuke echter te wachten, waar we het allemaal voor deden: Hot Water Springs! Dat is toch wel het leuke aan dat NZ geothermisch is. De rest van de dag dus heerlijk in de bronnetjes doorgebracht. Helaas de dag erna het hele pokke end weer terug lopen naar de auto. En hier zat ons samenlevingscontract erop! :( Alex moest weer terug naar het zuiden en ik ging verder naar het noorden. Dit was wel jammer want het was toch wel behoorlijk chil om met een auto te reizen, en met andere dingen zaten we ook goed op een lijn (eindelijk iemand die net zo chaotisch en ongeorganiseerd is als ik haha, jullie hadden de bende in de auto moeten zien...) Ik ben toen maar verder naar Franz Josef gelift, en hier besloot ik maar weer eens voor een hostel te gaan. Na een week als enige douche meertjes en hotwater springs gehad te hebben was ik hier namelijk wel aan toe. En ik kon het niet beter treffen! Het was echt een chil hostel, en al snel besloot ik er maar een dagje langer te blijven. Ik dacht namelijk dat ik na al dat geloop de dagen ervoor wel een dagje rust verdient had. Met blaren onder mijn voeten, moeie benen, overal muggenbulten en oja zelfs een brandwond op mn hand voelde ik me namelijk wel een beetje gehavend. Maarja, we kennen Ymke langer dan vandaag. Er bleek een heel mooi topje te zijn dat beklommen moest worden! Ik besloot daar dus 's Ochtends heen te liften, maar het weer bleek slecht en de hele top lag in de bergen. Ik werd opgepikt door 2 zweden die naar de gletsjer zelf gingen en besloot met hun mee te gaan, ook al had ik al gehoord dat hier niet veel aan was (en dat was er ook zeker niet...) Dit is echt iets wat ik niet snap, Nieuw Zeeland is zoooo ontzettend mooi, en heeft zoveel adembenemende plekken die helemaal niet toeristisch zijn. En zo'n stomme gletsjer die je amper kunt zien en echt niet mooi is is dan de hoofd toeristische attractie van de westkust! Slaat gewoon nergens op. Maarja, het weer was een beetje opgeklaard en ook de Zweden viel deze wandeling een beetje tegen. We besloten terug te gaan naar de auto en zij wilden toch wel een poging wagen aan het topje (het was een beetje opgeklaard). Ik besloot met ze mee te gaan. Het was echter al 12 uur, de tocht was 8 uur en om 7 uur is het donker. Flink doorlopen dus. We zijn echt ongeveer naar boven gerend, man lang geleden dat ik zo uitgeput was! Het was namelijk echt ontzettend stijl, handen en voeten werk en soms moest je je echt aan lianen omhoog trekken. (En ik kwam natuurlijk lekker in de knoop te zitten met die lianen en mn leuke grannies... Het uitzicht op de top was echt fenomenale. Echt 100% waard om naar boven te lopen. NOT... we zagen he-le-maal niks. Dat was dan dus mijn rustdag. Gesloopt kwam ik weer terug aan in het hostel. Hier had ik afgesproken met 2 jongens en een meisje die via internet een rit richting het noorden aangeboden hadden. Het klikte vrij goed en ik besloot met ze mee te gaan. De dag erna zijn we eerst naar de Fox Glacier gegaan, net ze oninteressant als de Franz Josef Glacier. Hierna zijn we naar een Mirror Lake geweest, maar je raadt het al, de hele ochtend was het lekker weer maar toen wij eraan kwamen trok het helemaal dicht waardoor er niks van ook maar een spiegelbeeld te zien was. Helaas. Na een lekkere lunch zette we onze tocht voor richting het Noorden. Althans, dat was het plan. Op een gegeven moment begon de auto echter gekke geluiden te maken, en al snel reed hij helemaal niet meer. Kutzooi. We hebben de wegenwacht gebeld, ja binnen 10 minuten konden ze er wel zijn. Dit viel me heel erg mee, ik had verwacht er uren te staan. Stonden we ook. Na 2 uur was er namelijk nog steeds niks te bekennen. Ik en het andere meisje besloten terug naar het zuiden naar de dichtstbijzijnde plaats te liften want het werd al donker. We werden opgepikt door een truck. Maar hij kon ons ook wel meenemen naar Hokitika, een plaats noordelijker. Cool! Wel moest hij langs alle boerderijen in de omgeving om de melk op te halen, toch wel weer een leuke ervaring! Hij legde ons allemaal uit hoe het werkte, erg interessant en nooit verwacht dat ik dat ooit zou zien! Midden in de nacht kwamen we aan op de camping. Een luxere deze keer. En we hadden geluk, we mochten van de eigenaar die ons zielig vond zelfs ons matje wel uitrollen in de tv-kamer, lekker droog dus! Dit was allemaal gisteren. Vandaag was er veel onduidelijkheid. De jongens stonden vanochtend nog steeds langs de weg en hadden weinig receptie. Ik wist dus niet precies wat te doen. Een uur geleden hebben ze echter laten weten de auto achter gelaten te hebben omdat er niets meer aan te doen was, en naar ons toe te liften. Net op dat moment kwam ik 2 duitsers met een auto tegen die me ook wel mee konden nemen. Nou daar kon ik geen nee tegen zeggen! Wel een ontzettende change of plans, omdat ik nu eerst naar de Oostkust ga, maarja we zullen zien! Op dit moment ben ik dus heel erg benieuwd wat dit me gaat brengen, maarja dat zien jullie in mijn volgende blog wel!