Sweet as, bro!

In alle rampscenario's in mijn hoofd tijdens mijn start in Queenstown zag ik mezelf hier al 10 weken vastzitten. Gelukkig zijn er de weekenden, en als je deze weekenden af en toe gewoon een beetje (of soms een beetje veel...) verlengt, dan valt er nog heel wat te beleven hier in de omgeving!

Zo stond er het weekend na mijn laatste blog de Kepler track op het programma. Samen met 2 klasgenootjes zou ik me aan deze 4 daagse in 3 dagen track gaan wagen. Maar voordag we konden beginnen moesten we eerst in het startdorpje aankomen. Bussen zijn duur en een auto hebben we niet, liften dus! Dit verliep allemaal heel vlot. Binnen 5 minuten hadden we de eerste lift vanuit Queenstown naar de weg die richting Te Anau gaat. Ook hier hadden we geluk en 5 minuten later hadden we onze volgende lift te pakken. Wel een beetje zielig, want de man vertelde dat hij vaak lifters oppikte om de lange reis van zijn werk naar huis wat gezelliger te maken, en we vielen alle 3 in slaap... super gezellig voor hem dus. Hij dropte ons ergens op een weg tussen alleen maar schapen in de middle of nowhere, wat hij zei dat een goede plek was. We twijfelden eerst wel een beetje, stonden we daar dan, maar hij had gelijk want meteen de volgende auto die langskwam pikte ons op en heeft ons zelfs lekker voor ons hostel afgezet! 

De rest van de avond voelde ik me helaas niet zo lekker. Ik had knallende koppijn en ben maar vroeg naar bed gegaan. Midden in de nacht werd ik wakker met ik denk koorts, dus ik begon al heel erg op te zien tegen de dag erna. Mijn hele reis tot nu toe ben ik nog niet echt ziek geweest, en net nu er een enorm lange trip de dag erna op me te wachten stond werd ik ziek... Hoe zou ik dit gaan doen? Gelukkig heeft de lange nacht geholpen en toen ik 's ochtends wakker werd voelde ik me al een stuk beter. Klaar voor de lange dag! Deze eerste dag zouden we namelijk de 1e 2 dagen van de track in 1 dag doen. Om een paar uur te besparen hadden we een bus die ons een stukje verder op de route af zou zetten. De 10 uur die onze hosteleigenaar zei dat er voor het overige gedeelte van de dag stond vonden we namelijk wel genoeg. Stiekem had ik er niet zo veel zin in, want dit zou wel een heel lange dag worden... Maar man wat viel dat mee! We hadden echt geluk met het weer en de route was echt super mooi. Aan het begin liepen we langs het meer en al na zo'n 2 uur kwamen we aan bij de eerste hut, dat viel dus mee! Na hier lekker gelunched te hebben (helaas wel binnen vanwege de terroriserende zandvliegen) gingen we verder naar de volgende hut. Een stuk door een heel mooi bos met overal varens en daarna een heel mooi stuk door een dal tussen de bergen, langs allemaal beekjes en met uitzicht op watervallen. Echt achterlijk mooi. En toen, ineens, zomaar uit het niets: de hut! Echt iets van 2 uur eerder dan we verwacht hadden, viel dat even mee!
Na heel wat kaartspelletjes en een hoogstaand culinaire noodlesoup later was het tijd voor de huttalk van de ranger. En die had me toch even een partijtje niet zo'n goed nieuws... de dag erna zou er een sneeuwstorm zijn precies op de graad waar wij overheen moesten lopen. Zomer? En toen daarna kwam het leukste, deelde een van de 2 meisjes even leuk mee dat ze eigenlijk geen fatsoenlijke jas had, en de andere had een jas maar de rits was kapot dus hij kon niet dicht. O. Great...

Volgens de voorspellingen zou deze storm rond 12 uur 's middags zijn. We besloten dus maar ontzettend vroeg op te staan om te hopen de sneeuwstorm voor te zijn. Wekkertje op half 5 en gaan met die banaan. Ja, dat was het plan. Vervolgens was het wel ontzettend irritant dat het ze alle 2 bijna een uur kostte om uit hun bed te komen, terwijl zij toch echt de gene waren zonder fatsoenlijke jas. Uiteindelijk dus wat later dan gepland, maar toch nog steeds vroeg, vertrokken. De hele nacht hadden we storm en ontzettend harde regen gehoord, maar toen we vertrokken was het wonder boven wonder zo goed als droog. De stress begon bij een van de andere echter toe te slaan, en het tempo werd flink opgevoerd. We renden zo ongeveer de berg op en waren dus al vrij snel op de graat. Aan het begin hadden we nog wat uitzicht (heel mooi) maar al snel trok het helemaal dicht en was er niks meer te zien. Toch wel behoorlijk jammer want dit schijnt het mooiste gedeelte van de hele tocht te zijn. Na nog een aantal uurtjes doorstampen door de mist kwamen we uiteindelijk voor lunchtijd aan in de hut. En niet alleen voor lunchtijd, ook net voordat de regen losbarstte! Het vroege opstaan was dus een goede keus geweest. De verwachtte sneeuwstorm bleef uit, maar de regen zijn we wel mooi voorgebleven. Na weer heel wat kaartspelletjes en liters thee begon het rond 5 uur ineens open te trekken. Bleken we echt een spectaculair uitzicht te hebben op onder andere Lake Te Anau! Leuke verrassing :)
Dicht bij de hut was er ook nog een grot die we dus toen het weer beter was maar even verkend hebben.

Ook de dag erna moesten we weer vroeg opstaan. We hadden namelijk een lift terug naar Queenstown aangeboden gekregen van 2 vrouwen in de hut, maar ze wilden wel om 11 uur terug in Te Anau zijn. Om half 7 liepen we dus al weer vrolijk door de bergen, maar eigenlijk was dit wel extra mooi met de net opgekomen zon. Het weer was echt super lekker, dus ik vond het eigenlijk wel jammer dat we zo op moesten schieten en niet echt tijd hadden voor een stop ofzo op een mooie plaats. Achteraf hadden we beter gewoon op ons gemakje kunnen doen en dan zelf terugliften, maarja, te laat. Wel stond er bij het einde van de track een campertje die crêpes verkocht. Dat was wel een welkom einde van de toch zeer geslaagde track!

De woensdag erop stond er alweer het volgende avontuur te wachten. Bungee Jumpen! En waar kan dat nou beter dan in de stad waar het Bungeejumpen uitgevonden is? De hoogste bungeejump van Oceanië en omstreken, let's go!
's Ochtends was ik wel een beetje zenuwachtig. Ik zou mezelf zomaar een ravijn in werpen, euuhm oke? Ik ging samen met 4 andere van school en we zaten elkaar natuurlijk wel behoorlijk op te fokken. Eenmaal aangekomen bij de bungeejump plaats nam alleen mijn gezonde verstand het van me over. Ik geloof dat ik echt veel te nuchter ben voor dit soort dingen... Oke ja het is hoog, maar je hebt toch echt een bungeekoord aan je benen hangen. Gevolg hiervan is dat ik dus eigenlijk helemaal niet meer bang was. Het was mijn beurt, ik kreeg een ding om mijn enkels, er werd een bungee aan vast gemaakt, ik moest als een pinguin naar voren waggelen en ik stond op het platform. Tijd om te springen dus. Tijd voor zenuwen en adrenaline dus? Nee want ik had die bungee toch... aaa Ymke ben nou toch gewoon een keer bang... Hij telde af, 3 2 1 jump, en ik sprong. Het was wel echt super super gaaf, maar de adrenaline had me nou niet echt helemaal te pakken, wat ik toch wel jammer vond. Maar ik heb het wel mooi gedaan, en het was een hele coole ervaring!

De vrijdag erop was er een hele belangrijke rugbymatch in Queenstown waar iedereen heen ging. Iedereen ja, behalve, 3x raden, jaaaa Ymke. Ik moest werken, dus daar baalde ik op dat moment wel echt flink van. 
Dit was verder ook de laatste avond van heel veel mensen. Echt heel stom, super veel mensen waar ik heel veel mee optrok gingen allemaal naar huis, allemaal op de zelfde dag. Het leuke van reizen is dat je zoveel nieuwe mensen ontmoet, het stomme eraan is alleen ook wel dat ze vaak ook super snel weer weg gaan...

De zaterdag stond er alweer de volgende trip te wachten. De Humpridge track! Een van mijn klasgenoten zou hem dit weekend gaan lopen en had hiervoor een auto gehuurd om er naartoe te gaan. Ik kon wel mee als ik wilde. Eerst twijfelde ik wel heel erg, omdat hij veel ouder was dan ik. Uiteindelijk heb ik toch maar besloten mee te gaan, want dit was waarschijnlijk mijn enige optie om er te komen. Op zaterdag haalde we de auto op en vertrokken. We begonnen pas op zondag aan de track dus hadden de hele dag om de maar 4 uur durende afstand af te leggen. Onderweg hebben we dus maar een aantal pauzes gemaakt. Een crêpe (oke hij was zo lekker dat het er 2 werden) en nog een heel mooi bos en een heel mooi meer onderweg. Uiteindelijk kwamen we dus aan in Tuatapere, de plek waar de track zou beginnen. En man wat een plaatsje! Echt heel cool, voor mij leek het echt een beetje op een cowboyvillage. Super klein, nog geen 500 inwoners, met alleen een kleine hoofdstraat met allemaal uitgestorven en leegstaande winkels. (En dat is dan de grootste plaats van de hele omgeving. Er was geen hostel en alleen een b&b, wel wat duurder helaas. Voor het eerst in tijden echter mijn eigen kamer en eieren met spek als ontbijt maakten dit echter toch wel goed.
Toen we Tuatapere even gingen verkennen kwam er een man op ons af, of we misschien zijn museum wilde zien. Tuurlijk. Hij had zijn hele huiskamer volgestouwd met allemaal kitch maar wel heel schattig om te zien. In de B&B waren verder eigenlijk geen gasten, maar de kroeg die erbij hoorde was wel de stamkroeg van het dorp, waar alle inwoners dus kwamen na hun werk, met hun laarzen enzo nog aan aangezien het hele dorp op de houtkap draait. Echt een grappig sfeertje.

De dag erna begon de track. Na een stuk door het bos liepen we een deel over het strand, super mooi aangezien we de enige waren op het hele strand. Hierna helaas een paar uur door het bos, dat aan het begin echt ontzettend mooi was, ontzettend groen, met overal varens en mos, maar na een paar uur ging het toch wel vervelen. Toen kwamen we gelukkig op een ontzettend mooi uitzichtpunt, met uitzicht over de hele kustlijn met bergen in de verte. Na hierna nog een uurtje door het bos waren we dan eindelijk boven de bomen. Hier kozen we voor nog een loop van een extra uur naar de top met super mooi uitzicht. Hierna kwamen we dan eindelijk aan in de hut cq lodge. Het is namelijk een private walk, dus de hutten zijn veel luxer dan normale hutten (ook duurder helaas...). Zo waren er bunkrooms ipv stapelbedden, en omdat het zo rustig was, er waren namelijk maar 3 anderen, had dus iedereen uiteindelijk zijn eigen kamer. Ik vond het wel jammer dat het zo rustig was, want tot nu toe heb ik op alle tochten juist in de hutten veel mensen ontmoet, en dat was nu ook een beetje mijn plan omdat ik dus met die veel oudere was... Helaas pindakaas.

De rest van de avond konden we heerlijk buiten zitten want het weer was echt ontzettend goed. Daar hebben we echt geluk mee gehad. 

De dag erna vertrokken we weer vroeg. Het eerste gedeelte was over de kammen en nog boven de bomen. Ontzettend mooi dus. Hierna verdwenen we helaas al snel de bossen weer in. En dit bleek echt oneindig door te gaan. Ik was een beetje gewend geraakt aan de normeringen van de Great Walks. Als die namelijk zeggen 9 uur dan moet je rekenen op zo'n 6 uur. Hier zeiden ze 9 uur, en dit bleek echt de volle 9 uur te zijn. En alleeeeeen maar bos! Ook begon, nadat mijn achillespees er de dag ervoor al mee begonnen was, mijn knie echt keihard te protesteren. De week ervoor de Kepler en deze week dit, daar was hij het niet helemaal over eens. Normaal gesproken heb ik echt geen zwakke knieen, maar dit was niet gewoon een klein beetje last van, maar het deed gewoon echt ontzettend zeer. En dan bestond deze dag ook nog eens uit meer dan 3000 trap treden. Op een gegeven moment deed het zo zeer dat elke keer als ik mijn knie boog de tranen in mijn ogen schoten, dus besloot ik hem maar niet meer te gaan buigen. Elke keer dus linkervoet naar voren, rechtervoet ernaast enz.. Gevolg hiervan was wel dat ik de dag erna ontzettende spierpijn had in mijn rechterbeen aangezien die dus 3000 treden in zijn eentje gelopen heeft. Maarja...
De laatste paar uur waren nog veel oninteressanter dan de uren ervoor. Waar we eerst tenminste nog over een leuk paadje liepen liepen we nu over een oude tramrails, helemaal verzopen in de modder. Maar na nog een paar uur afzien kwamen we dan eindelijk aan in de hut! Tijd om uit te rusten was er niet, want we waren precies rond de tijd dat er dolfijnen in de baai zouden zijn. Op naar het strand dus! (Jep, weer traptreden...) 
Aangekomen op het strand zagen we ze al meteen, oftewel, hup het water in! (Ja, dit was mijn cooling down, verklaard de spierpijn waarschijnlijk...) Mijn eerste reactie was meteen het water weer uitrennen, want man dat was koud! De Tasman zee, zuidelijker dan dat ik waarschijnlijk ooit ga komen (nee dat is niet waar, oooit ga ik naar Antartica :) ).
Maarja, toch maar doorzetten, want kom op, dolfijnen! Uiteindelijk toch maar een stuk verder gezwommen en uiteindelijk wende het wel. Hier zijn we zo lang mogelijk op de zelfde plek stil gebleven, en uiteindelijk kwamen ze echt op ongeveer 2 meter afstand een paar keer langs. Hoe facking vet! En daar betaal je je normaal helemaal scheel aan!

De 3e en laatste dag begon met, je raadt het al, bos. Op een gegeven moment konden we gelukkig weer over het strand lopen en dat was echt een opluchting want dat was plat. En plat ging, maar man wat deed afdalen zeer aan mijn knie, echt niet grappig. Maarja, na uren kwamen we dan eindelijk aan bij de auto. Het was een mooie track, maar zeker niet mijn favoriet.

Mario, waar ik mee reisde, had de week ervoor in de kroeg een boer uit Invercarcil ontmoet, en die had gezegd dat als hij ooit in de buurt was hij het maar moest zeggen, dan kon hij een rondleiding krijgen op de farm. En nouja, waarom niet, niet geschoten is altijd mis. Hij bleek het serieus te menen dus we waren welkom! Toen we aankwamen was de man nog aan het werk, dus de vrouw reed ons daarnaartoe. HIj was aan het werk op een weiland dus we kregen meteen een ritje in de tractor. 'Helaas' waren we te laat om te zien hoe hij de koeien molk, dus moesten we maar blijven zodat hij het ons de ochtend erop kon laten zijn. Niceeee! :D
Na een heerlijk avondeten dus een heerlijk bedje!:) En ze waren echt super aardig, met kinderen van mijn leeftijd. Echt heel leuk om dat boerenleven te zien hier, en zo anders dan hoe wij leven. De dichtstbijzijnde supermarkt is 30 km verderop, en alle kinderen konden op hun 8ste al alle voertuigen besturen en mogen van de ouders dus ook gewoon met de auto en alles de weg op. Ook was het interessant om te merken wat er allemaal achter zo'n boerderij schuilgaat. Heel wat gereken met getalletjes! In Nederland is boer zijn niet de best betalende baan ever, maar in Nieuw Zeeland is het echt super goed werk waar behoorlijk wat geld in omgaat.

De ochtend erop supervroeg op, op naar de koeien! Heel leuk om te zien hoe dat allemaal werkt. Terug naar hun huis voor een heel lekker ontbijtje en daarna heeft hij ons de rest van de farm laten zien. Hij heeft ook nog een schaap voor ons geschoten en we hebben zijn jagershutje gezien. Hij heeft gewoon een hele vijver aangelegd met een hut ernaast, om dan 1x per jaar gaat hij daar met zijn vrienden eenden te schieten. Ja, hun leven was echt prima!
Na nog heerlijk zelfgebakken koekjes gegeten te hebben zat het er helaas weer op.

Het plan was altijd om na de Humpridge track naar de Catlins te gaan. 3 andere meisjes van de school zouden naar Invercarcil komen en die zouden we daar oppikken om samen te gaan. Maarja, 3x raden. Die zeiden af. Daar baalde ik echt flink van, want naast dat het natuurlijk goedkoper zou zijn met het verlengen van de auto, was ik ook wel flink toe aan wat ander gezelschap dan alleen hem. Maarja helaas. Op naar de Catlins dus. De eerste echte stop vond ik eigenlijk meteen een van de mooiste. Een onzettend mooi strand, met een mooie vuurtoren en het hele strand vol met zeehonden. 
Hierna nog een stop op het zuidelijkste puntje van het eiland en door naar de plek waar we zouden overnachten. De weg was ook ontzettend mooi. Overal heuvels en het groenste gras dat je je kunt bedenken, met overal, echt overal, schapen.

Ons hostel was echt suuupercute. Het was gewoon een klein huisje met 4 kamers en de eigenaar was er niet eens, je moest gewoon je geld in een potje doen. 
Na ons eten gingen we naar een plek waar we pinguïns konden zien, en we hadden geluk want normaal kun je er een 1 of 2 zien maar wij zagen er 9! :)
Hierna de 4e super mooie zonsondergang op een rij.

De dag erna begon met een waterval die de Niagara Fall heette. Grote verwachtingen dus, nou hier waren we mooi ingestonken dit was een grapje van een of andere iemand en was maar 10 cm hoog. Verder nog 2 andere watervallen gezien, nog wat super mooie stranden, een oude mijnwerkerstunnel en uiteindelijk nog een Cathedral Cove. De Catlins eindigde met weer een mooie vuurtoren en een uitgestorven strand. Het plan was eerst om hierna door te rijden noordelijk naar Dunedin. Ik had het nu echter echt totaaaaaal gehad met hem. Ik was bang dat het leeftijdsverschil te groot zou zijn, en ja dat bleek het te zijn maar dan de andere kant op. Wat een kleuter. Ik moest echt alles plannen, alles vertellen waar hij heen moest rijden (en als ik t 5 minuten van te voren zei was te vroeg, dan vergat ie het weer en ging verkeerd) en toen we in de supermarkt waren kwam hij zelfs aan me vragen wat hij moest kopen en nodig had. Man je bent een volwassen vent en komt alles aan een 18 jarige vragen, rot op.
Ik heb me er dus maar onderuit gepraat dat ik nog een dag auto echt te duur vond, dus zijn we een dag eerder dan gepland teruggegaan naar Queenstown.

Ik had nu wel ongepland een vrij weekend. Maar die was snel ingevuld! Samen met wat klasgenoten besloot ik naar Glenorchy te liften, bovenaan het meer, om te kanoen. Aan het begin hadden we echt totaal geen geluk, maar na lang wachten werden we eindelijk opgepikt. En door wie! Deze man bleek de beste vriend te zijn van de enige kanoverhuurder. Eerst bleek het toch nog te duur te zijn omdat je persee met gids moet, omdat het water van het meer zo koud is dat je als je omslaat binnen no time onderkoeld bent. Uitendelijk besloot de man die ons de lift had gegeven dat hij wel voor gids kon spelen. Oftewel, in plaats van voor 125 dollar konden we voor 30 dollar! De voordelen van liften:) 

De zondag erna besloot ik op 's avonds werken na niet te veel te doen, om mijn knie, die nog steeds ontzettend zeer deed, wat rust te gunnen. 

Ook afgelopen weekend heb ik eigenlijk niks gedaan. Ik heb me maar een weekend ondergedompeld in het Queenstownse leven wat ik tot nu toe zoveel mogelijk heb geprobeerd te ontvluchten. Alle backpackers hier doen namelijk heeeeelemaal niks. Hele dag slapen, en de hele nacht uit. Beetje oostkust van Australië feeling. Maarja, voor 1 weekendje was het wel een keer leuk. Die knie moet toch ooit overgaan!
Dit is wel vet kut namelijk. Elke dag neem ik een omweg naar school omdat ik anders een te stijle weg heb die m'n knie niet trekt. Ik heb nog 3 weken voor ik Queenstown verlaat dus het moet opschieten!

Nog 3 weken ja! En dan kan ik er eindelijk weer vandoor!:D School begint nu wel wat serieuzer te worden omdat het examen nadert. Ook begint mijn Engels/Nederlands me nu echt ontzettend de keel uit te hangen. Jullie weten niet hoe lang ik na moet denken over sommige woorden hier! Echt niet grappig meer. En afgelopen week was ik met een Nederlander aan het praten, en toen zei ik een zin. Toen dacht ik even over die zin na, hu klopt die wel? Was ik gewoon Engelse uitdrukkingen naar het Nederlands aan het vertalen... hoe niet cool!!! 

Na school heb ik gelukkig nog genoeg tijd voor leuke dingen en werk. Afgelopen woensdag zijn we naar een mooi meer met een leuk touw om erin te slingeren geweest en gister ben ik met een jongen ergens in de buurt gaan boulderen.

Vandaag ben ik na school helemaal in mijn eentje naar Te Anau gelift, en ik leef nog!:D
MIjn eerste lift was met een van mijn leraren haha, dat was wel grappig dat hij toevallig langsreed. Hierna nog 3 andere auto's die me allemaal niet ontvoerd hebben en ik ben mooi op tijd in Te Anau aangekomen! Hier is namelijk een meisje dat ik in Auckland ontmoet heb ook en samen gaan we morgen een kano tocht maken door Milford sound, een super mooi Fjord. Jammergenoeg wel om half 6 opstaan, maarja dat is het waard!

Dit laat me wel realiseren hoe erg ik het reizen mis. Op de een of andere manier voel ik me altijd een beetje gestresst ofzo in het 'stadse' Queenstownse leven. Ik heb daar voor mijn gevoel ook nooit tijd om mijn blog te schrijven, terwijl ik nu lekker weer reizend er ineens wel weer tijd voor heb!

Dus ik gok dat mijn volgende blog weer al reizend zal zijn! :)