Dishes to see fishes

Tijd voor weer eens een blog!
Zoals ik de vorige keer verteld heb zou ik 15 oktober gaan werken op de boot. Probleem was echter dat ik nog meer dan een week te doden had voordat dit zou beginnen. In Cairns blijven hangen vond ik geen optie dus dacht ik naar t noorden te gaan. Dit bleek echt onbetaalbaar en dus ging ik op zoek naar iets anders. Ik besloot opzoek te gaan naar een WWOOF baantje, willing work on organic farms, en dit werd weer een hele ervaring! 

Na heel wat adressjes afgebeld te hebben die niemand nodig hadden of niet opnamen had ik op een gegeven moment eindelijk beet, ik kon vrijwilligerswerk gaan doen in ruil tegen kost en inwoning ergens midden in het regenwoud. Dinsdag kon ik die man in Cairns ontmoeten en woensdag kon ik met m meerijden naar zijn huis. Op het aller laatste moment kon een andere Nederlandse jongen uit het hostel ook mee, dus daar was ik heel blij mee want anders zou ik helemaal in m'n eentje in de middle of nowhere gezeten hebben. 

Woensdag dus op naar zijn huis. Na onderweg nog wat sightseeing stops bij mooie stranden kwamen we aan bij zijn huis. Hij heeft een enorm stuk grond, en daarop heeft hij zelf zijn huis gebouwd. Van buiten ziet het er echt geweldig uit. Midden in het woud, overal geluid van dieren, zwembad in de tuin, palmbomen, echt idillysch! Probleem zijn echter die beesten, want die vinden zijn huis ook wel leuk. En aangezien deze man echt een buiten man is en de hele dag buiten is, en binnen niet werkt, moest je dus niet raar opkijken als er ergens stront van een of ander beest lag, als er muizen of kikkers door de keuken huppelden of als er een vleermuis langs vloog. De man bleek ook al snel een vreemde vogel. Ik dacht dat ik slecht was in stilzitten, nou ik ben echt een lui varken vergeleken met hem! Hij is 71 jaar en beschouwt elke minuut dat hij niks gedaan heeft als een verloren minuut omdat hij bijna dood is (ik zie m zo snel nog niet dood gaan, ik heb nog nooit zo'n fitte oude man gezien) en dus zoveel mogelijk uit zijn leven moet halen. Om 6 uur staat hij op en gaat hij aan het werk op zijn land tot ongeveer half 6 's avonds en daarna gaat hij Japans leren (hij heeft een obsessie voor Japan), piano spelen of aan zijn 7500 stukjes puzzel werken.

De eerste dag gingen wij hem helpen een enorme palmboom om te zagen. Hierna heeft hij ons een rondleiding gegeven over zijn landgoed, met een oude Toyota zonder remmen (want ja, waar heb je die voor nodig als je over ontiegelijk stijle paadjes rijdt...). 's Middags moest de stam van de palmboom opgeruimd worden en aangezien de zaag het begeven had had hij bedacht dat hij de minstens 13 meter lange stam wel in een keer aan zijn auto kon binden en hem zo weg kon slepen. Dit eindigde ermee dat de auto op de boom belandde, aangezien hij een heuvel op wilde, de auto het niet trok en terug naar achter rolde en geen remmen had. Dat is wel het geniale en tegelijk ontiegelijk irritante aan deze vent, er is maar één manier om alles te doen, en ook al heb je echt een betere oplossing, het komt er niet in.
's Avonds zijn we een deel van zijn takkenafval in brand gaan steken. Best  vreemd, ben je in Australië met overal bosbrand waarschuwingen, sta je zonder ook maar water of iets bij je te hebben fikkies te stoken... Maar het ging allemaal goed en het was wel heel leuk! Als avond eten een poot van een door de buurman gevangen  wild zwijn, heerlijk! 

De andere dagen bestonden onze klusjes uit onder andere hekken repareren en vrijhakken van planten met een soort Machette en  de grond van een van zijn vele schuren gelijk maken en vervolgens cementen. Dit laatste was echt een kutklus, want een cement molen had hij natuurlijk niet dus al het cement moest in een kruiwagen worden gemaakt en met een schep worden geroerd. Hier paste natuurlijk helemaal niet veel tegelijk in dus het ging maar door. Verder wilde hij graag iets typisch Nederlands leren dus mocht ik een appeltaart voor hem bakken (duidelijk een win win situatie :) ). Op vrijdag avond heeft hij ons meegenomen naar de Sugar Cane Factory. Hij heeft hier altijd gewerkt en wilde het graag aan ons laten zien. Echt super leuk! We kregen een rondleiding door de hele fabriek en konden dus van stap tot stap zien hoe suiker wordt gefabriceerd. 
Op zondag waren we uitgenodigd voor een lunch bij een van zijn buren. Dit bleken echt hele rijke stinkerds te zijn waarvan ook de typische Britse ouders op bezoek waren. Ze woonden echt in een ontzettend mooi huis met super mooi uitzicht en het eten was echt heeerlijk! (en veel...) Daarna heeft hij ons nog meegenomen naar een waterval op zijn terrein, ongeveer een uurtje lopen. Echt heel leuk want binnen ongeveer 5 minuten waren we al verdwaald en het pad kwijt (op zijn eigen terrein waar hij al meer dan 30 jaar woont, moet je nagaan hoe groot zijn terrein is) en was het dus echt dwars door de jungle opzoek naar de weg, stekels en giftige planten ontwijkend. Uiteindelijk het 'pad' weer gevonden en ook de waterval was heel mooi! De dag erna nog wat klusjes gedaan en 's Middags met de bus weer terug naar Cairns. 

De dag erna, dinsdag,  moest ik me om 6 uur 's ochtends melden bij het kantoor van CDC en ging het volgende avontuur beginnen. Eenmaal op de boot verwachtte ik eerst ingewerkt te worden, maar er was een enorme lading eten meegekomen met de dagboot en dit moest allemaal zo snel mogelijk de koelkast in anders zouden we de duik missen dus er was meteen stress. Voor de eerste duik waren we eigenlijk al wat laat dus ook dat was stress en t duurde even voordat ik er van kon genieten. Hierna werd ik gelukkig wel ingewerkt door de andere vrijwilligster en dit bleek een heel aardig meisje! Wel was het echt veel werk wat er moest gebeuren, meer dan ik had verwacht. Om 5 uur 's ochtends stond je op om de eerste vaat te doen, het drinkwater voor de gasten aan te vullen en de ontbijtspullen voor de kok klaar te zetten. Dan om 6 uur mocht je de eerste duik doen en was t het moment om eindelijk wakker te worden. Na deze duik racete je het water uit om snel te ontbijten en zo snel mogelijk aan alle afwas van het ontbijt te beginnen. Als je hiermee klaar was kwam Reef Kist, de dagboot, meestal aan om de nieuwe gasten te brengen en meestal ook wat eten wat opgeborgen moest worden. Dan was het al bijna 11 uur en tijd voor weer een duik! Ook na deze duik haastte je het water uit voor in dit geval een snelle lunch en daarna de lunch afwas. Dit was het meeste werk omdat hier ook de afwas van Reef Kist bij zat, dus van 2 boten alle afwas + alle pannen. Als je opschoot was je rond half 3 / 3 uur klaar en dat was het moment dat je eindelijk even een uurtje rust had. Dan om 4 uur had je je 3e en laatste duik van de dag en na deze duik hoefde je je gelukkig niet zo ontzettend te haasten want het avondeten begon pas om 6 uur, dus ervoor was er zelfs tijd om even je duiklogboek in te vullen. Na het avond eten deed je alle afwas van het avondeten en moest de keuken schoon gemaakt worden en rond half 9 was je eindelijk klaar en rolde ik meestal linea recta m'n bed in. 

Klinkt waarschijnlijk als heel veel werk, dat was het ook, maar zeker de eerste dagen vond ik dat het t zeker waard was. Het duiken was zo geweldig en ook alle crew op de boot was super gezellig en aardig. Dit is in ieder geval hoe ik er over het algemeen over dacht, donderdag was het even anders. Er was zo ontzettend veel eten meegekomen met Reef Kist en we hadden bijna een uur in de koelkast gestaan om het op te bergen en daardoor ook onze duik gemist. Lena, de andere vrijwilligster had al last van haar oren, maar door dat uur in de koelkast waren ze zo pijnlijk dat ze ook de rest van de dag niet meer kon duiken. Dodelijk chagrijnig ging ik het water in, maar huppelend kwam ik er weer uit! :) Want man dat was de aller geweldigste duik ever, mijn dag was weer helemaal goed! En zeker toen ik daarna ook mee mocht met de nachtduik om de verloren duik in te halen was ik er weer van overtuigd dat dit het zeker waard was. 

Maar boem, toen was het vrijdag. De dag dat de nieuwe volly zou komen en Lena weg zou gaan. En waar ik al bang voor was gebeurde, het was echt een domme slome sukkel waar je nou niet bepaald 4 dagen fulltime mee in de keuken wil staan, laat staan ook nog als duikbuddy wil hebben, want ook duiken kon hij niet bepaald en hij racete door zijn lucht heen. Ook was het vanaf vrijdag veel rustiger op de boot en was er dus ook veel minder crew, en het had precies zo uitgepakt dat vrijwel al het leuke personeel weg was. Wel chil natuurlijk dat het rustiger was want dat betekende ook minder vaat, maar we waren alsnog niet zo heel veel sneller dan ik met Lena met meer dan 2x zoveel gasten was, want die gozer was me toch een partij sloom! En toen kreeg hij het ook nog voor elkaar om de stekker uit de koelkast in de keuken te trekken waardoor de ochtend erna niks meer koud was, alles weggegooid moest worden en de hele koelkast schoongemaakt moest worden en wij onze 11 uur duik mistte. Onze 6 uur duik was al de verschrikkelijkste duik ooit want ik was alleen met hem gegaan (grote fout, alle duiken erna heb ik steeds gezorgd dat we in ieder geval met een 3e persoon erbij waren want hij was echt verschrikkelijk om mee te duiken), en nu mistten we ook nog eens een duik. Deze keer hadden we niet de mogelijkheid om een duik in te halen dus mijn hele dag was verpest. Echt het enige wat ik op dat moment wilde was van die boot af. Gelukkig kwam er de dag erna weer leuk personeel de boot op en kreeg ik weer al mijn duiken en was het weer leuk. Al met al was het het allemaal waard, al was het dinsdag na 8 dagen wel weer lang genoeg en ook mijn oren dachten er zo over. 

Woensdag vertrok ik om 1 uur met de Greyhound richting Mission Beach. Een beetje eng vond ik dit stiekem wel, sinds ik in Cairns aangekomen was zat ik steeds in het zelfde hostel en hier kende ik vrijwel iedereen, en nu ging ik toch echt m'n veilige haventje verlaten. 
Het hostel waar ik in Mission Beach terecht kwam viel heel erg tegen. Het was schoon en mooi, maar er was een tv, en dat was dan ook meteen de dagbesteding van vrijwel iedereen in het hostel. Het was sowieso heel klein dus er waren niet veel mensen, maar de mensen die er waren lagen dus of de hele dag voor de tv of moesten werken. Het liefst had ik de eerstvolgende bus weer door gepakt maar ik was zo dom om al voor 2 dagen vooruit te betalen. Ik zat dus een soort van gevangen in Mission Beach. Het strand was wel paradijselijk mooi en ik heb er dus maar een rustig dagje van gemaakt. Eigenlijk achteraf niet zo erg want ik voelde me al sinds de laatste dagen op de boot alles behalve lekker, en hierdoor kon ik wel weer lekker uit rusten en op adem komen. 

Terwijl ik dit schrijf zit ik in de bus door naar Townsville. Mijn plan was om vandaag door te gaan naar Magnetic Island en daar tot zondag te blijven, maar er is een full moon party daar waardoor alle hostels totaal vol geboekt zijn. Nu ga ik dus morgen ochtend naar Magnetic Island, wel jammer want in Townsville is niet veel te beleven. 
Maandag begint mijn tour naar de Whitsunday Islands en daar heb ik echt ontzettend veel zin in. Als jullie niet weten wat dat is zoek maar wat plaatjes op op google haha, paradijs!