Laatste NZ blog al wachtend op t vliegtuig naar papa mama en Karlijn!

M'n allerlaatste blogje vanuit Nieuw Zeeland alweer, even een relatief korte update. De afgelopen 5 maanden zijn echt voorbij gevlogen! Terwijl ik dit schrijf zit ik in Auckland te wachten op het vliegtuig naar Melbourne. Het vliegtuig naar papa, mama en Karlijn. 
Na een behoorlijk ruig vluchtje vannochtend vanuit Christchurch ben ik nu dus weer in de stad waar het Nieuw Zeeland avontuur 147 dagen geleden begon. En man, wat waren die 147 dagen, of in ieder geval de meerderheid daarvan, geweldig.

Mijn laatste blog eindigde ik met de vraag of ik naar het noorden of naar het zuiden zou reizen. Er waren 3 dingen die ik namelijk nog wilde doen, maar vanwege de tijdnood zou ik er maar 2 kunnen doen. Ik moest dus kiezen. Queen Charlotte track, Arthurs Pass of Mueller hut track. Nou, uiteindelijk is het allemaal een beetje anders gelopen, het weer is namelijk compleet omgeslagen. Van de 3 dingen heb ik er welgeteld 0 kunnen doen. Joepie.
Al met al was afgelopen week toch een leuke week. Wel een week waarin ook afzien er dankzij de kou en het vele lopen met mijn zware rugzak bij hoorde, maar toch een week vol met leuke ervaringen. 

Ik besloot toch maar naar het zuiden te reizen, dus ik nam de bus van Nelson naar Christchurch. Mijn plan was eigenlijk de dag erna meteen door te reizen, maar ik hoorde van een ander meisje dat zij een beetje dezelfde plannen had dus ik besloot te wachten tot ook zij in Christchurch aangekomen was. Maar hoe ging ik die dag nou vullen? Gelukkig kwam ik in mijn hostel een jongen en meisje tegen met een auto. Samen met hun ben ik de dag erna Christchurch gaan verkennen en daarna doorgereden naar Bank Peninsula. De meeste mensen gaan Christchurch niet in, en van vele had ik al gehoord dat ik het zou moeten skippen omdat het zo lelijk is. Ik heb totaal niks met steden, maar ben toch erg blij dat ik Christchurch gezien heb. Echt ontzettend indrukwekkend om te zien wat een aardbeving met een stad kan doen. Want man, wát ligt die stad in puin! De grote aardbeving is nu al 3 jaar geleden, maar overal is het gevolg ervan te zien. Op de meeste plekken waar je bent in het CBD zie je ze overal om je heen slopen, bouwen enz. Ontzettend veel open plekken waar ooit huizen waren en de huizen die nog staan zien er behoorlijk gehavend uit. Overal scheuren of hele gevels die ingestort zijn. Van de Cathedraal is niet veel meer over en wat ik vooral indrukwekkend vond waren de winkels. Alles hangt of ligt namelijk nog gewoon in de winkels, maar dan overal over de grond verspreid. Je kunt dus echt zien dat er sinds de aardbeving niemand meer binnen is geweest.

Na Christchurch zijn we naar Aororua gereden, gelegen op het Bank Peninsula. Schijnt heel mooi te zijn, heel veel meer dan wolken en mist heb ik helaas niet gezien. Na hier maar een avondje vooral veel gekaart te hebben omdat er niet veel meer te doen was zijn we de dag erna weer teruggereden. Langs het vliegveld om het meisje af te zetten, die zou naar Australië gaan. Op dat moment was ik het liefst ook het vliegtuig ingestapt. Ik was helemaal klaar met die regen en vakantie met papa mama en karlijn, ja daar had ik wel zin in. Maarja, ik moest nog een weekje wachten!

Terug in Christchurch bleek het meisje waar ik mee samen zou gaan rijden vertraging te hebben, we zouden dus pas de dag erna kunnen vertrekken. Om de tijd te doden ben ik maar naar het museum over de aardbeving gegaan, heel interessant!
Die nacht konden we slapen bij een man die zij tijdens het liften ontmoet had. Echt super super chil, we mochten z'n was machine gebruiken, hadden n heerlijk bed en n lekker warme douche, allemaal voor niks! Top! De dag erna heeft hij ons ook nog buiten de stad afgezet waarna we naar de Arthurs pas gelift zijn. Hier hadden we gepland de avalanche peak te doen, maar 3x raden, regen en mist. Uiteindelijk zijn we het bos maar ingegaan en weer veel gekaart. Wel ijskoud, want onze camping had alleen maar een klein afdakje als shelter... De dag erna maar weer teruggelift, dit ging niks worden. We hadden gezien dat het bij de Mt Cook beter weer zou zijn dus we gingen het er maar op wagen, op naar Mt Cook! Die dag dus meer dan 450 km gelift, en in totaal denk ik nog geen kwartier hoeven wachten!:) Maarja, dat lekkere weer? Nee hoor!
Onderweg nog een super mooie tussenstop gehad bij lake Tekapo. Een paar maanden geleden heb ik hier ook een tussenstop gehad en toen was het bezaaaaid met overal bloemen. Nu was het echter compleet anders, maar nog steeds adembenemend mooi. Helemaal vol met mooie gekleurde herfst bomen, wat ruikt dat toch lekker!! 's Avonds bij een gratis campsite aan lake Pukaki onze tent maar weer opgezet. Op naar de aller verschrikkelijkste nacht van m'n reis tot nu toe! Want het was koud. Verschrikkelijk koud. Rond 6 uur kwamen we aan op de camping en veel meer dan meteen de tent maar ingaan konden we niet doen aangezien het al donker was en er totaal geen andere facilities waren. Tijd om al mijn kleren aan te trekken en maar te hopen op het beste. Met mijn tot 10 graden comfortabele slaapzak terwijl het 2 graden was, op een compleet lek matje in een 20 dollar tent. Jep. Niet het allerbeste idee ooit. 
De dag erna voelde ik me dan ook behoorlijk belabberd. Dit weekje was echt een beetje back to basic. De enige plekken waar we binnen waren was in auto's, 's ochtends nadenken over welke kleren je aandeed hoefde niet: alles wat je had. En als je dan na een paar dagen ineens weer een spiegel tegenkwam schrok je je dood!

Dicht bij de Mt Cook vonden we een nieuwe camping voor de nacht erna. We hadden lunch in de shelter van de camping en ik vroor echt dood. M'n lichaam had echt de energie niet meer om mezelf warm te krijgen. Hostels waren helaas echt achterlijk belachelijk duur, dus daarom hebben we toch de tent maar opgezet. Ik zag echter echt ontzettend op tegen de nacht, en toen dacht ik ook van ja ik ben ook wel gek ook. Voor die 30 dollar meer heb ik 'n lekker warm bed, is dat het waaard om ziek te worden? Nee. Dus mooi toch maar n hosteltje geboekt :) 
We hebben hierna nog de track naar de Hooker Valley gedaan en dat was echt heel mooi. Het weer was slecht, maar toch hadden we behoorlijk veel geluk. Precies op t moment dat we bij het, met ijsschotsen gevulde, meer aankwamen trok het een beetje open en konden we eindelijk tenminste iets zien van de Mt Cook, de hoogste berg van NZ. In ieder geval toch nog iets gezien!
Op naar het hostel, en hier bleek ik de aller enigste te zijn (het meisje met wie ik reisde besloot op de camping te blijven). Ontzettend saai dus, maar wel lekker een hele kamer voor mezelf!
De dag erna nog een korte track gedaan en daarna besloten we naar Dunedin te liften. Dit bleek echter niet onze geluksdag te zijn en verder dan Akaroa kwamen we niet. Wel was het super cool, want we zijn zomaar door een politie auto opgepikt! Ze stopte, en wij dachten ja die komt even een leuke  preek houden over de risico's, maar nee, we mochten mee! Dat is het leuke van liften, er gebeuren altijd dingen die je niet verwacht. Zo was er een man die thee en crackers en koekjes aan ons gaf, chocola van koreanen, koekjes, enz. Het allerleukste was toen we een rit van een truck die brood vervoerde hadden en hij ons ontzettend veel brood en cakejes gaf die die over had! :D Zo zie je maar, je ontmoet leuke mensen!

In Okaroa kwamen we aan in het donker, maar dat was eigenlijk wel perfect want dat is de tijd dat de pinguins te zien zijn! We verstopten onze rugzakken in een speeltuin en gingen op zoek. Al snel hadden we er een paar gevonden, hoe schattig! Je hoorde ze ook overal om je heen kirren en vechten. We hadden onze tent weer opgezet, in een Holiday Park deze keer. Dit zijn luxere campings, met douches en zelfs een keuken. Nou die keuken, al snel had ik besloten dat ik mooi die tent niet in zou gaan. Zo'n lekker warme keuken trok me wel. Hannah was het gelukkig met me eens dus hebben we gewacht tot iedereen naar bed was en hebben we mooi de keuken gekraakt! Heerlijk warm :D

De dag erna ben ik nog even in m'n eentje naar de Moeraki boulders geweest, enorme stenen in de kustlijn, heel mooi maar ik merk toch wel dat ik verwend begin te raken en het niet zoveel indruk meer op me heeft.
Hierna zijn we terug gelift naar Christchurch waar we gelukkig weer bij die man terecht konden. Echt ontzettend chil, want ik zat er lichamelijk even helemaal doorheen. Ik kreeg het met al mijn kleren aan nog steeds maar niet warm, en alles deed zeer van het vele zeulen met die rugzakken. Het heerlijk warme bedje, BINNEN, was dus ontzettend welkom!!! En die man was echt veeeeel en veel te goed voor ons, want de dag erna, gister dus, mochten we zomaar de hele dag in zijn huis blijven! Even een dagje op adem komen dus, en niet veel doen, dat had ik echt even nodig. Uiteindelijk hebben we maar wat taarten voor hem gebakken als dank, wat een geluk dat we hem tegen gekomen waren!!!

Hij heeft me vanochtend ook nog eens afgezet op t vliegveld. Nu zit ik dus in Auckland en mijn laatste uurtje in Nieuw Zeeland heeft geslagen. Ik heb ontzettend veel zin in de aankomende weken, maar ik ga Nieuw Zeeland ook ontzettend missen. Want wat een geweldig land is dit! Als papa mama en Karlijn niet zouden komen had ik er nog een paar weekjes aanvast geknoopt. Want wat ik met Nieuw Zeeland heb heb ik totaal niet met Australië. Maar toch, papa mama en Karlijn komen WEL, dus ik kan niet wachten!!!!! O, en terug naar de zomer is ook wel een goed idee :D